Այս պատմվածքը համեմված հումորով և հեգնանքով ստեղծագործություն է, որը վերլուծում է ոչ միայն մարդկանց մահվան հանդեպ ունեցած և դրսևորաշ վերաբերմունքը, այլև մարդկային փոխհարաբերությունները, հիշողությունները, սնահավատությունը արժանապատվության զգացողությունը պատմվածքում նկարագրված հոգեհանգստի ժամանակ։ Այն մեզ հիշեցնում է, որ մարդը մահանում է, բայց իր սիրո պատմությունները, խառնաշփոթ անցյալն ու ուրախ հիշողությունները շարունակում են ապրել մյուսների միջոցով։
Սիմոնի կերպարի միջոցով հեղինակն ընդգծում է կյանքի լիարժեք վայելքի, մարդասիրության և անկեղծ ապրելու արժեքը։ Նույնիսկ մահվան իրավիճակը ներկայացվում է հումորով՝ ցույց տալով, որ ցավը կարելի է մեղմել տաք հիշողություններով և մարդկանց միջև եղած անկեղծ հարաբերություններով։ Պատմվածքը նաև հեգնում է մարդկային սնահավատությունները, սիրային թաթախված վեճերն ու հասարակության վարքաձևերը՝ ցույց տալով, թե ինչպես է կյանքը միաժամանակ և՛ լուրջ, և՛ ծիծաղելի։
Կարինե Դադոյանի Ուսումնական Բլոգ 