Կարդալ՝ Բեսիկ Խարանաուլի <<Փիսոները>>
Այս պատմությունն իրական ապացույցն է նրա, որ այն, ինչ թվում է հին, անպետք ու մոռացված, երբեմն դառնում է նոր կյանքի սկիզբ, իսկ այն, ինչ անտեսում էինք, կարող է մեզ հիշեցնել, թե որքան շատ բան ենք իրականում կորցնում՝ առանց գիտակցելու։ Մարդկային սիրտը, որքան էլ կարծրացած լինի, միշտ մի տեղում պահում է կարեկցանքի, ջերմության և պատասխանատվության զգացումը, որն արթնանում է ամենաանսպասելի պահերին։
Այս պատմությունը խոսում է ներքին ջերմության, մարդկային կարեկցանքի և ընդունելու կարողության մասին։ Երբ բանը հասնում է միայնությանը, սիրո կարիքին ու կյանքի դժվարություններին, հենց փոքրիկ արարածների միջոցով է, որ հասկանում ենք՝ ամեն ինչից առաջ պետք է մարդ լինել։ Իսկ երբ սովորում ես տեսնել նրանց, ում նախկինում չես նկատել, սկսում ես նաև տեսնել ինքդ քեզ։
Պարզ մի պատմություն է, բայց այն հիշեցնում է մեզ կարևոր մի բան՝ կարեկցանքը լուռ է գալիս, բայց խոր հետք է թողնում։ Իսկ երբ դուռ ես բացում նույնիսկ ամենափոքր ու աննկատ հյուրի առաջ, փոխվում է ոչ միայն նրա, այլև քո կյանքը։
Կարինե Դադոյանի Ուսումնական Բլոգ 