Կարդալ՝ հոդված
Հովհաննես Թումանյանը 1913 թվականին իր հոդվածում պաշտպանում է Վահան Տերյանի պոեզիան՝ հերքելով այն կարծիքը, թե այն զուրկ է հնչեղությունից և օտար է հայ ժողովրդին։ Նա ընդգծում է, որ Տերյանի թախծոտ ու երազուն տողերը համապատասխանում են հայի հոգեկերտվածքին։
Թումանյանը հիշում է իր այցելությունը այն լեռնային վայրեր, որտեղ ծնվել է Տերյանը, և նշում, որ այդ միջավայրի խորհրդավորությունը զգացվում է նրա ստեղծագործություններում։ Նա անդրադառնում է նաև Տերյանի պոեզիայի միօրինակությանը՝ շեշտելով, որ այն ոչ թե ձանձրալի է, այլ խորությամբ և գեղեցկությամբ տպավորիչ։
Ըստ Թումանյանի՝ Տերյանի լավագույն գործերը բարձրարժեք գեղարվեստական ստեղծագործություններ են, որոնք ընթերցողին հոգևոր վայելք են պարգևում։ Նա նաև վստահ է, որ Տերյանը դեռ նոր հնարավորություններ ու գեղարվեստական հորիզոններ ունի բացահայտելու։
Կարինե Դադոյանի Ուսումնական Բլոգ 