Մխիթար Սեբաստացին՝ հայ մշակույթի նվիրալը, ոչ միայն հոգևոր առաջնորդ էր, այլև բացառիկ լեզվաբանական աշխատանքների նախաձեռնող։ Նրա կողմից ստեղծված «Բառգիրք Հայկազեան լեզուի» (1749 թ., Վենետիկ, Սուրբ Ղազար) համարվում է հայոց լեզվի պահպանման ու զարգացման կարևորագույն ձեռնարկներից մեկը։
Այս բառարանը նպատակ ուներ պահպանել հայերենի հարուստ ժառանգությունը և այն հասանելի դարձնել թե՛ հայերին, թե՛ օտարազգիներին։ Այն ներառում է հին և միջին հայերենի բառապաշար՝ հստակ բացատրություններով ու կիրառման օրինակներով։ Առանձնահատուկ ուշադրություն է դարձվել բառերի գիտական և հոգևոր նշանակություններին, ինչը վկայում է Մխիթար Սեբաստացու լեզվաբանական տեսլականի խորության մասին։
- Աղբյուրների սակավություն
Հին գրականության սահմանափակ հասանելիությունը խոչընդոտում էր բառերի ծագումն ու կիրառման համատեքստի հստակեցմանը։ - Լեզվական խառնաշփոթություն
Սփյուռքի պայմաններում հայերենը ենթարկվում էր օտար լեզուների ազդեցությանը, ինչը բարդացնում էր բառապաշարի ճշգրիտ համակարգումը։ - Ժամանակի պահանջներ
Բառերի հավաքագրումն ու ուսումնասիրությունը պահանջում էին տարիների նվիրվածություն։ - Տպագրական դժվարություններ
Այդ ժամանակներում մեծածավալ աշխատանքի տպագրությունն անհավանական նյութական և տեխնիկական միջոցներ էր պահանջում։
Այդուամենայնիվ, Մխիթար Սեբաստացու համառությունը հաղթահարեց բոլոր խոչընդոտները, և այս բառարանը դարձավ հայ մշակույթի պահպանման անգնահատելի ներդրումներից մեկը։
Կարինե Դադոյանի Ուսումնական Բլոգ 