Կարդալ՝ Մհեր Իսրայելյան | Ջեֆ Բրոնսոնի աներևակայելի չիզիները
Այս պատմվածքը անդրադառնում է ոչ միայն մանկական անմիջականությանը և բարության հզոր ուժին, այլև սերնդեսերունդ փոխանցվող արժեքներին, որոնք պահպանվում են մարդկանց ու հույզերի միջև, նույնիսկ ամենատարօրինակ և տարբեր իրավիճակներում։
Պատմվածքում Վարդուշ տատիկի բաղադրատոմսը, որի միջոցով պանիրն ու հացը դարձել է ընտանիքի սիրված ուտելիքներից մեկը, խորհրդանշում է մշակութային ժառանգության փոխանցումը սերնդեսերունդ: Չնայած խաչապուրին պատմության ընթացքում որոշակիորեն կորցրել է իր հայկական ծագումը և վրացական անուն է ստացել, այն դեռ պահպանում է ավանդույթները՝ դառնալով ընտանիքի հուշերի ու կապերի խորհրդանիշ։ Դավիթը` ընտանիքի փոքր անդամը դժվարանում է նոր միջավայրին հարմարվել՝ անգլերեն լեզվին չտիրապետելու պատճառով, սակայն Ջեֆն իր անկեղծ և ինքնաբուխ կերպով ցուցաբերում է մեծահոգություն՝ խաղի ու երաժշտության միջոցով խթանելով Դավիթին:
Այս շփումը ցույց է տալիս, որ իրական ընկերությունը կարող է հաղթահարել լեզվական և մշակութային տարբերությունները, երբ կա փոխադարձ ըմբռնում։ Ջեֆը ներկայացված է որպես բարության մարմնավորում։ Նա Վիսկոնզինի «Արջն» է՝ դպրոցում իր առանձնահատուկ քաշով, բայց նաև մեծ սրտով, որն անցնում է լեզվական, ազգային և աշխարհագրական պատնեշների միջով: Նա հասկանում է Դավիթին՝ առանց խոսքի, և իր բոլոր ուժերով աշխատում է տղային խրախուսել և աջակցել։ Նրա կերպարը ծառայում է որպես կամուրջ՝ ամրապնդելով տարբեր մշակույթների ու ավանդույթների կապը, այդպիսով հաստատելով, որ մարդու արժեքները գերազանցում են սահմանները։
Կարինե Դադոյանի Ուսումնական Բլոգ 