Դավիթ Անհաղթը (մոտ 5-6-րդ դարեր) եղել է հայկական միջնադարյան փիլիսոփա և մեկնաբան, որը մեծ ազդեցություն է ունեցել հայ փիլիսոփայական մտքի զարգացման վրա: Նա սովորաբար ասոցացվում է նեոպլատոնիզմի հետ և հայտնի է որպես «Անհաղթ» իր դիալեկտիկական վարպետության և անառարկելի փաստարկների համար: Դավիթ Անհաղթը հաճախ անվանվում է նաև Դավիթ Մեծ կամ Դավիթ Պիզանացու հետևորդ:
Դավիթ Անհաղթի ստեղծագործությունների հիմնական մասը զբաղվում է նեոպլատոնական փիլիսոփայությամբ, որը հիմնված է Պլատոնի գաղափարների վրա: Նրա կարևորագույն աշխատանքներից է «Սահմանք իմաստասիրության» (Տեսական փիլիսոփայության սահմանումներ) գրվածքը, որտեղ նա բացատրում է փիլիսոփայության հիմնական սկզբունքները:
Նա իր աշխատություններում քննարկում է այնպիսի թեմաներ, ինչպիսիք են տրամաբանությունը, փիլիսոփայական մեթոդաբանությունը, էթիկան, աստվածաբանությունը և մետաֆիզիկան, մատչելի դարձնելով այդ նյութերը հայ մատենագրության մեջ: Նրա հիմնական նպատակը եղել է դասական փիլիսոփայության ավանդույթները փոխանցել հայ մշակույթին և կրթական համակարգին:
Դավիթ Անհաղթի աշխատանքները ունեցել են կարևոր ազդեցություն ինչպես հայ միջնադարյան կրթության և փիլիսոփայության, այնպես էլ ողջ Կովկասյան տարածաշրջանի փիլիսոփայական մտածողության վրա։
Կարինե Դադոյանի Ուսումնական Բլոգ 